ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΜΥΑΛΟ

Μιλούσε με τα ματιά κλειστά ή μισάνοιχτα. Κανείς ποτέ δεν κατάλαβε, αν ήταν ανοιχτά ή κλειστά. Η μεγάλη εποχή του Κουστένη είναι μπροστά ως της συντέλειας των αιώνων με πρακτική διδαχή το φιλότιμο και την εργατικότητα ενός μεγάλου μυαλού που χάριτι Θεού έγινε ακόμη μεγαλύτερο με άπλετα δωμάτια, στολισμένα δωμάτια απλά και άλλα μεγαλοπρεπώς ξεστόλιστα. Ήταν όλα καλά, όταν άκουγες τον πατέρα Ανανία. Πυκνά, ζεστά, διαβαστερά, αποκαλυπτικά. Μάθαινες πράγματα πολλά. Καταλάβαινες ένα μυαλό που δεν το είχες εσύ, μία μεγαλοφυία και μία ορθόδοξη θεολογική στρατόσφαιρα, αν θα μπορούσε να λέγεται έτσι. Ήταν μία δεξαμενή που νόμιζες ότι τα ξέρει όλα, έχοντας όλες τις γνώσεις του Ουρανού και της Γης σε δική του απόλυτη λεπτομερή χρήση. Μεγάλες επιδόσεις για να μην είναι θεόπνευστες. Μνημειώδεις ομιλίες για ολόκληρες σειρές ετών που τρέλαιναν τους δείκτες της ψυχής και της ακροαματικότητας με αμέτρητες συγκινήσεις εκατομμυρίων ακροατών ή ανθρώπων που τον άκουγαν από κοντά. Καταλάβαινες αγιότητα κι έκανες καλά. Όσα εκείνος τα έκρυβε, τα ξεχείλιζε πάνω του ο Θεός. Ο πατέρας Ανανίας ήταν «Το μεγάλο μυαλό» και ο χαρισματικότερος σύγχρονος διανοητής της Ορθοδοξίας σε παγκόσμιο επίπεδο. Τον είπαν τρελό. Τον είπαν σοφό. Τον είπαν Άγιο. Τον είπαν πλανεμένο και το πήραν πίσω εκ των πραγμάτων. Ο Άγιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης είδε προορατικά για τον πατέρα Ανανία ότι θα έρθει μια μέρα που θα αναδειχθεί σε έναν νέον Μεγάλο Βασίλειο. Είχε διαβάσει τα πάντα και τα κράταγε άσβηστα στο μεγάλο μυαλό του. Πήγαινε από πάνω ο Θεός και πήγαζε ακόμη περισσότερα. Αυτοπροαίρετα έγκλειστος των Εξαρχείων είχε βρει το μονοπάτι της μελέτης και της θυσιαστικής αγιότητας από το ασκητικό ταμπελάκι δεξιά στην ανηφόρα που έγραφε «Γλυκύτατος Ιησούς Χριστός» σε μία ανάβαση αγίας σαλότητας, εξάντλησης και αυτοθυσίας που μόνον ο Θεός την παρακολούθησε με κάθε λεπτομέρεια στον στενό και δύσβατο δρομίσκο ενός νέου Μεγάλου Βασιλείου.