ΤΑ ΤΕΙΧΗ ΕΓΙΝΑΝ ΖΕΣΤΗ ΑΓΚΑΛΙΑ

«Ηταν κάποτε μια όμορφη, παραθαλάσσια πόλη. Ολόγυρα ήταν προστατευμένη από ψηλά τείχη που εχθρός κανείς δεν τολμούσε να τα διαβεί. Τα παιδιά έπαιζαν ξένοιαστα στα καταπράσινα πάρκα και στις όμορφες αυλές των σχολείων, ενώ οι μεγάλοι περνούσαν ανέμελα μέσα όλες τις μέρες του χρόνου. Ποτέ δεν είχαν περάσει την μεγάλη πύλη του τείχους που τους προστάτευε από εχθρικές επιθέσεις.
Ετσι η ζωή κυλούσε ήρεμη και ευτυχισμένη. Μέχρι που ήρθε εκείνος ο παράξενος επισκέπτης. Και τότε η μεγάλη πύλη άνοιξε μια για πάντα και το τείχος έγινε μια μεγάλη αγκαλιά αγάπης».

Το σύγχρονο αυτό παραμύθι της Κατερίνας Μουρίκη λειτουργεί αμφίδρομα αφού σήμερα η Ελλάδα είναι ταυτόχρονα χώρα αποστολής οικονομικής μεταναστών σε χώρες της Δύσης, αλλά και τόπος φιλοξενίας προσφύγων και μεταναστών που εγκλωβίστηκαν στη διαδρομή τους προς τις ανθούσες οικονομίες της Δυτικής Ευρώπης. Αλλά και μέσα στη χώρα οι κοινωνικές ανισότητες έχουν διογκωθεί με την φτώχεια να φθάνει σε πρωτοφανή μετά τον πόλεμο ύψη. Η αγάπη και η αλληλεγγύη προς τους δεινοπαθούντες αξίζει να καλλιεργηθεί από την παιδική ηλικία και το βιβλίο αυτό της Κατερίνας Μουρίκη το επιχειρεί με ένα απλό, τρυφερό και οικείο στα παιδιά τρόπο, το παραμύθι.
Η εντελώς ιδιαίτερη εικονογράφηση της Ζωής Χωριατέλλη, σε μια ναϊφ αισθητική, αγγίζει τα μικρότερα παιδιά και τους μιλάει σε ένα βαθύτερο επίπεδο, των χρωμάτων και των αισθημάτων.