ΣΤΟ ΜΕΤΩΠΟ

Αέραααααα! Αέραααααα!» φώναζαν οι Έλληνες ορμώντας σε αλλεπάλληλες εφόδους.
Συνάμα, αντηχούσε το «Αλλάαααααχ! Αλλάαααααχ!» Ο εχθρός ήταν άγριος,
σκληροτράχηλος, ορκισμένος να πολεμήσει μέχρι θανάτου. Οι Έλληνες αψηφούσαν τον
θάνατο. Αψηφούσαν τα πυρά του εχθρού? τα πολυβόλα που γάζωναν το έδαφος, τις
οβίδες που έσκαγαν γύρω τους, τις σφαίρες που σύριζαν στα αφτιά τους. Ορμούσαν
ακάθεκτοι στα χαρακώματα. Πολλές φορές, έπειτα από πολύ-ωρες και φονικές
γιγαντομαχίες, κατόρθωναν να εκτοπίζουν τους Τούρκους και να υψώνουν τη
γαλανόλευκη στην κορφή του λόφου. Ο εχθρός τούς ονόμασε «Σεϊτάν ασκέρ». Ήταν
φτωχικά εφοδιασμένοι από οπλισμό και τροφή, όμως ήταν επινοητικοί. Συχνά
κατακτούσαν ένα ύψωμα, το έχαναν και το ξαναέπαιρναν για πέντε και δεκαπέντε
φορές…
Ο Σωκράτης, ο Άγγελος, ο Ηλίας, ο Νικήτας, ο Μηνάς, ο Γιώργης, ο Πελοπίδας…
Παλληκάρια απ’ όλη την Ελλάδα, αφήνοντας πίσω μάνες, αδελφές, γυναίκες κι
αρραβωνιαστικές, πέρασαν τα νιάτα τους πολεμώντας για την πατρίδα, για την Ελλάδα
που οραματίστηκε ο Βενιζέλος, την Ελλάδα που ποθεί μέσα του κάθε Έλληνας.