Ο ΘΟΡΥΒΟΣ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ

Πρόσφατα ψαχούλευα σε ένα συρτάρι με παλιά γραπτά από τα εφηβικά και κολεγιακά μου χρόνια. Υπήρξα ένας επίμονος γραφιάς: μυθιστορήματα, δοκίμια, θεατρικά έργα. Και ποιήματα: τελειωμένα, ημιτελή, μερικώς τελειωμένα. Τα περισσότερα ήταν αρκετά κακά, αλλά υπήρχαν πολλά. Κάποια είχαν σταλεί με πολλές ελπίδες σε περιοδικά, με φάκελο επιστροφής, με το γραμματόσημό του, στον οποίο -συνήθως- επέστρεφαν. Τα ποιήματα αυτά είχαν πολλά θέματα: παιώνιες, η Ουγγρική Επανάσταση του 1956, χειμώνας, κομμένα κεφάλια. Τα συνηθισμένα.
Τα ποιήματα είχαν γραφτεί με μελάνι, μολύβι, στυλό -ό,τι είχα πρόχειρο- σε διάφορα είδη χαρτιού: γραμμωτό, κενό, λευκό, κίτρινο, μπλε – και πάλι, ό,τι είχα πρόχειρο. Κοιτάζοντας τα χειρόγραφα πρωτότυπα των ποιημάτων σ’ αυτό το βιβλίο, βλέπω ότι οι μέθοδοί μου δεν έχουν αλλάξει. Χρησιμοποιώ τη λέξη “μέθοδοι” χαλαρά – δεν είχα ποτέ μεθόδους, αφού δεν παρακολούθησα ποτέ κανένα μάθημα που θα μπορούσε να μου τις διδάξει. Δεν υπήρχαν τέτοια μαθήματα στον Καναδά στα τέλη της δεκαετίας του ’50. […] (Από την έκδοση)