ΜΕΛΑΤΟΝΙΝΗ

«Φτάσαμε πολύ αργά εδώ, το γλέντι έχει ήδη λήξει, τα φώτα άναψαν, τα όργανα σώπασαν, ο κόσμος άδειασε κι εμείς μαζεύουμε από κάτω τα πατημένα γαρίφαλα παριστάνοντας πως είναι γλαδιόλες, παριστάνοντας πως εμείς είμαστε ληστές και ποιητές. Αλλά δεν έχει μείνει τίποτα πια να ληστέψουμε, δεν έχει μείνει τίποτα να γράψουμε. Ο κόσμος δεν θα τελειώσει με εκρήξεις και λάμψεις, αλλά μια Τρίτη πρωί, με μια υπογραφή στο πρωτόκολλο του ΕΦΚΑ».
Ένας άντρας μιλάει και σκέφτεται την αϋπνία του. Μια γυναίκα αφήνει πίσω της σημάδια για να χαρτογραφήσει την εξαφάνισή της. Κάποιος περπατά και παρατηρεί την πόλη, τους ανθρώπους, τις τυχαίες συναντήσεις. Δύο άνθρωποι μετράνε τα χρόνια που πέρασαν από καλοκαίρι σε καλοκαίρι. Δύο (άλλοι) άνθρωποι συνυπάρχουν χωρισμένοι από λεπτούς τοίχους και παρεξηγήσεις. Κάποιος βρίσκει μία είσοδο για την κάτω Αθήνα. Μια φωνή στο ραδιόφωνο λιγοστεύει το σκοτάδι. Μια υπαρξιακή βόλτα σε μια παραλία του βορρά. Ένας χωρισμός σημαδεύει ανεξίτηλα δύο ζωές. Ένας διάλογος για το τέλος γίνεται αφορμή να ειπωθούν αλήθειες.
Η Μελατονίνη είναι ένα βιβλίο που ακροβατεί ανάμεσα στον κόσμο της καθημερινότητας και της αϋπνίας, της μνήμης και της λήθης, του πραγματικού και του φανταστικού. Με έντονες εικόνες και ρεαλισμό, προσπαθεί να μιλήσει με όσους δεν φοβούνται να αντικρίσουν την αλήθεια της σύγχρονης ζωής – σκληρή, τρυφερή και ανελέητα ανθρώπινη.