ΕΝ ΕΡΗΜΙΑΙΣ ΕΠΛΑΝΗΘΗΣΑΝ

ΑΝΑΣΤΕΝΑΡΙΑΚανείς μας δεν κατάλαβε πωςχορεύαμε σ’ αναμμένα κάρβουνακαι τα καμένα πόδια μαςτην άλλη μέρα φανήκανεόταν πια ούτε κάρβουνα ούτε στάχτες.Την ώρα της έκστασηςαλλού ανήκαμεψυχή και κορμίαλλά οι πληγέςμεγάλωνανάρχισε να μυρίζειη καμένη σάρκα.Τώρα,μόνο πονάμε,χάθηκε τ’ όραμα.ΟΤΑΝ ΕΡΘΟΥΝ ΟΙ ΛΕΞΕΙΣΈτσι έρχονται οι λέξειςσωσίβιαΜε την καταστροφή.