ΦΑΝΤΑΣΙΟΧΡΩΤΑ – ΤΟ ΕΥ ΑΠΟΧΩΡΕΙΝ

ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΣΟΥ, ΘΑΛΑΣΣΑΣτο αμυδρό φως μιας νύχτας που ξεθωριάζει,τα μάτια σου πράσινα φεγγίζουν,Στης θάλασσας την ξεμυαλίστρα πλάνη,την καρδιά πώς φτερουγίζουν.Καΐκι που αλιεύει, το κορμίστη θάλασσα έχει βγει,Την ψυχή σε άλλα μέρη,να εμφανίσει, μ’ άσπρο ανοιχτό πανί.Φυσάει αγέρας και ανεμίζειτο γκρίζο καστανό μαλλί,Του έρωτα τα δίχτυα πλημυρίζει,από αγάπη ανυπέρβλητη.Κοιτά απ’ την πρύμη τη στεριά σου,μέσα του δεν έσβησε ποτέ το φως·Μα έμεινε ο καημός της αμμουδιάς σου,που αποτραβιέται σαν αφρός.ΔΙΝΕΣΥπάρχουν φορές που το μυαλό θολώνεικαι μια κακή ανάμνηση με δίνες το φουντώνει.Μέσα στη θύελλα του θυμού χάνεται η ουσία,χωρίς συγνώμες προχωρούν, σπάει η μαγεία.Μια εκφορά κατάπτυστη έγινε η αιτία,να χωριστούνε τα κορμιά που ζούσαν με λατρεία.Μα, αν τα κορμιά λιποτακτούν, πού βρίσκεται η ελπίδα;Μέσα στα βάθη της ψυχής που μοιάζουν όλα ίδια;